Żywy Różaniec

Jest to zorganizowana wspólnota osób, które modlą się codziennie na różańcu. Stowarzyszenie to odpowiada kształtowi samej modlitwy różańcowej, która polega na rozważaniu 20 tajemnic z życia Jezusa i Maryi przy jednoczesnym odmawianiu przy każdej tajemnicy jednego „Ojcze nasz”, 10 „Zdrowaś Maryjo” i jednego „Chwała Ojcu”. Każda „Żywa Róża” składa się z 20 osób, a każda z nich odmawia codziennie przynajmniej jedną tajemnicę różańca. Koniecznie jednak tę, która zostaje powierzona do rozważania i odmawiania raz w miesiącu, przy „zmianie tajemnic”. Przy tej zmianie, co miesiąc, wszystkim członkom przydziela się nowe tajemnice do odmawiania, w taki jednak sposób, aby w jednej „Żywej Róży” były każdego dnia odmówione wszystkie tajemnice w sumie dwadzieścia. Tak więc, nawet, gdy poszczególni członkowie „Żywej Róży” odmawiają dziennie tylko jedną tajemnicę, to w całej Róży rozważany jest cały różaniec, czyli wszystkie części i tajemnice. Bardzo istotne jest również to, że wszyscy członkowie Róży modlą się w tej samej intencji.

Członkowie Żywego Różańca mogą dostąpić odpustu zupełnego,
pod zwykłymi warunkami, osiem razy w roku, mianowicie:

* w dniu przyjęcia do Żywego Różańca,
* Narodzenia Pana Jezusa (25 XII),
* Ofiarowania Pańskiego (2 II),
* Zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie (25 III),
* Zmartwychwstania Pańskiego (zgodnie z kalendarzem liturgicznym),
* Wniebowzięcia Matki Bożej (15 VIII),
* w święto Królowej Różańca świętego
* oraz Niepokalanego Poczęcia Maryi (8 XII).

W naszej parafii jest 5 Róż Różańcowych.

Różaniec – historia i teraźniejszość

Zwyczaj odmawiania różańca jest bardzo dawny. W wilu religiach przedchrześcijańskich stosowano tę samą technikę: przebieranie palcami paciorków nanizanych na sznurek (lub węzełków) przy powtarzaniu tej samej formuły. Pierwsi pustelnicy wyznaczali sobie do codziennego odmawiania 100 i więcej Ojcze nasz – czy też innych pacierzy. Stosowano sznurki z supłami. Taki różaniec miał posiadać św. Pachomiusz i św. Benedykt z Nursji. Najdawnieszy z zachowanych różańców pochodzi dopiero z XIII wieku. Sznur przedstawia 158 nanizanych na nim paciorków. Kiedy powstały zakony, kapłanów obowiązywała reguła do codziennego odmawiania 150 psalmów. Bracia zakonni (nie będący kapłanami), którzy nie znali łaciny, odmawiali 150 Ojcze nasz . Tak było u benedyktynów jeszcze w wieku XIII. Od XII wieku upowszechnia się w Kościele zwyczaj odmawiania Pozdrowienia Anielskiego i do nich dodano słowa św. Elżbiety: I błogosławiony owoc żywota Twojego . A jeszcze później imię Jezus. W wieku XVI modlitwę uzupełniono słowami: Święta Maryjo, Matko Boża módl się za nami grzesznymi, teraz i w godzinę śmierci naszej. Amen (rok 1515). Różaniec w postaci wielokrotnego odmawiania Pozdrowienia Anielskiego upowszechniał św. Dominik.
Jednak różaniec w obecnej formie ustalił się dopiero w wieku XV dzięki Dominikaninowi, błogosławionemu Alanusowi a la Roche. W wieku XV ustalono ostatecznie 15 tajemnic i podzielono je na 5 tajemnic radosnych, pięć tajemnic bolesnych i pięć tajemnic chwalebnych. I tak było do roku 2002. Papież Jan Paweł II 16 października 2002 roku dodał część IV różańca Tajemnice Światła, a czas od października 2002 r. do października roku 2003 ogłosił Rokiem Różańca. Różaniec nosi on różne nazwy: Psałterz Maryjny, Saluciones (pozdrowienia), czy wreszcie rosarium – różaniec, to znaczy – wieniec z róż.